گروه بین‌الملل مشرق- خلاصه گزارش: سال 2001، علاوه بر حوادث 11 سپتامبر، اتفاقی به مراتب مهم‌تر افتاد که آمریکا را وادار کرد به افغانستان لشکرکشی و این کشور را اشغال کند. طالبان کشت تریاک را ممنوع و به این ترتیب، تجارت مواد مخدر آمریکا را با خطر جدی مواجه کرده بود. آمار نشان می‌دهد 415 هزار کیلوگرم هروئین هر سال از افغانستان به آمریکا منتقل می‌شود و قیمت هر یک گرم هروئین در آمریکا 450 دلار است. سازمان سیا و تا حد کم‌تری ارتش آمریکا مسئولیت مستقیم انتقال محموله‌های هروئین از افغانستان را به عهده دارند و از این تجارت، سود غیرقابل‌تصوری می‌برند؛ تصور کنید 252 میلیارد دلار در هر سال. این مواد مخدر ابتدا به ایران، روسیه و چین صادر می‌شد و در این کشورها قربانی می‌گرفت، اما بعدها هدف این مواد مخدر علاوه برکشورهای ذکر شده مردم آمریکا را نیز هدف قرار داد. اکنون موجی از اعتیاد به هروئین آمریکایی‌ها را فرا گرفته و طبق برخی برآوردها طی 10 سال آینده، 165 هزار نفر از آن‌ها را به کام مرگ خواهد کشید.

سربازان آمریکا و ناتو در قالب «جنگ با مواد مخدر» مسئول
محافظت از مزارع کشت خشخاش در افغانستان هستند

جنگ‌های اول و دوم تریاک

جنگ‌های اول و دوم تریاک را به تلاش نیروهای انگلیسی در قرن‌های هفدهم، هجدهم و نوزدهم برای وادار کردن کشاورزان هندی و پاکستانی (مستعمرات وقت انگلیس) به کشت تریاک و صادر کردن آن به چین نسبت می‌دهند^[1]. ماجرا از این قرار بود که انگلیسی‌ها به شدت به چای علاقه‌مند شده بودند و تقاضا برای چای چینی به رقم‌های نجومی رسیده بود؛ تا جایی که آمار نشان می‌دهد کارمندان انگلیسی به طور متوسط 5 درصد از مخارج زندگی خود را برای خرید چای می‌داد.

تا مدت‌ها، انگلیس هزینه واردات چای از چین را با صادر کردن پنبه از هند به چین جبران می‌کرد، اما این تجارت، وقتی متوقف شد که چینی‌ها پنبه خودشان را از مناطق مرکزی به جنوب کشور فرستادند تا با پنبه هندی رقابت کند. انگلیسی‌ها مجبور شدند برای آن‌که توازن تجاری‌شان با چین به هم نخورد، محصولات خود را به این کشور صادر کنند، اما این محصولات هم میان چینی‌ها خریداری پیدا نکرد. بنابراین انگلیسی‌ها به سبک خودشان مشکل را حل کردند.

کالایی که قرار شد جای صادرات پنبه هندی به چین را بگیرد، کالایی بود که می‌توانست خیلی بیش‌تر از آن‌که چای چینی‌ها انگلیسی‌ها را معتاد کرده بود، مردم چین را معتاد کند: تریاک بنگالی. هرچه انگلیسی‌ها تریاک بیش‌تری به چین فرستادند، طبیعتاً اعتیاد و تقاضا در این کشور رو به افزایش گذاشت و هشدارهای پیاپی دولت چین هم برای جلوگیری از گسترش این معضل کارساز نشد. از سوی دیگر، انگلیسی‌ها همه تلاش خود را می‌کردند تا «تجارت» جدید خود با چین را گسترش دهند: به مقامات چینی رشوه می‌دادند، برای طراحی نقشه‌های پیچیده جهت ورود تریاک به چین، با چینی‌ها هم‌فکری و هم‌کاری می‌کردند، و حتی نمونه‌های رایگان از تریاک را میان مردمی توزیع می‌کردند که اعتیاد به تریاک نداشتند.

«حامد کرزی»، عامل سازمان سیا و مسئول دفاع از تجارت
مواد مخدر آمریکا در افغانستان است

اعتیاد به تریاک هزینه‌های هنگفتی را به دولت چین تحمیل کرد. برخی گزارش‌ها، می‌گویند 10 درصد از جمعیت چین تا قرن نوزدهم کاملاً معتاد به تریاک شده بود. بعد از مدتی، کم‌کم چینی‌ها مجبور شدند برای تأمین تریاک مورد نیاز خود، ذخایر نقره را از کشورشان خارج کنند. بسیاری از مشکلات اقتصادی چین در سال‌های بعد را نیز به طور مستقیم یا غیرمستقیم مرتبط با همین سیاست انگلیسی‌ها دانسته‌اند. یکی از تلاش‌های بعدی دولت چین برای غلبه بر معضل اعتیاد به تریاک، مصادره فروشگاه‌ها و متعهد کردن تاجران خارجی به رعایت قوانین چین از جمله عدم وارد کردن تریاک بود که منجر به درگیری جنگی شد که چینی‌ها در آن شکست سختی خوردند.

جنگ سوم تریاک موسوم به «جنگ با تروریسم»

با وجود همه آن‌چه گفته شد، انگلیسی‌ها خوب بلد نبودند جنگ مواد مخدر به راه بیندازند. روش آمریکاییِ جنگ مواد مخدر جذابیت بسیار بیش‌تری دارد. در دهه 1980، سازمان سیا به کنتراها در نیکاراگوئه سلاح می‌فروخت و از آن طرف کراک کوکائینی را از این کشور به آمریکا می‌فرستاد^[2] که اپیدمی هروئین و کوکائین را در آمریکا کلید زد. در عین حال، اداره مبارزه با مواد مخدر آمریکا هم هیچ کاری برای جلوگیری از این تجارت غیرقانونی سیا انجام نمی‌داد.

سیا خود را به نیکاراگوئه محدود نکرد. این سازمان، در افغانستان^[3] و پیش از حمله شوروی، شروع به آموزش و تسلیح «مجاهدین» (بعدها رسماً «طالبان») کرد تا با شوروی مقابله کند و معضل اعتیاد به هروئین را به جان شوروی و کشورهای دیگر بیندازد^[4]. پس از خروج شوروی، طالبان کنترل دولت افغانستان را به دست گرفت، کشوری که هواپیماهای نظامی آمریکا وقتی آن را ترک می‌کردند، حاوی تابوت‌هایی بودند که در آن‌ها اجساد سربازان آمریکایی نبود، بلکه مواد مخدر بود^[5] (در این‌باره بخوانید).

همه چیز داشت خوب پیش می‌رفت، جز این‌که سال 2000 یک اتفاق غیرمنتظره افتاد: طالبان کِشت تریاک را غیرقانونی اعلام کرد و طی تنها یک سال، مساحت زمین‌های کشت تریاک در افغانستان را از 91 هزار هکتار (در سال 1999) به 7600 هکتار (در سال 2001) کاهش داد^[6]، اتفاقی که اصلاً به مذاق آمریکایی‌ها خوش نیامد^[7].

کشاورزان افغان با حضور سربازان آمریکایی است که
می‌توانند با خیال آسوده، خشخاش کشت کنند

چرا آمریکا افغانستان را اشغال کرد؟

اکنون بهترین زمان برای طرح این سؤال است. دلیل جنگ افغانستان را عمدتاً حوادث 11 سپتامبر می‌دانند، اما در این حوادث، 15 تبعه عربستانی، 2 تبعه اماراتی، 1 تبعه مصری و 1 تبعه لبنانی دست داشتند. پس چرا آمریکا به عربستان حمله نکرد؟ پاسخی که هیچ‌گاه از دولت آمریکا نخواهید شنید این است که سال 1995 افغانستان تولیدکننده شماره یک تریاک و هروئین در سراسر جهان بود. طالبانی که سازمان سیا ایجاد کرده بود به ایران^[8]، روسیه^[9] و چین^[10] تریاک و هروئین صادر می‌کرد و از این راه، میلیون‌ها نفر را معتاد کرده و موجب خسارات فراوان اقتصادی، افزایش جرائم مرتبط با هروئین، و شیوع بیماری‌های مرگ‌باری مانند ایدز و هپاتیت سی در این کشورها شده بود. بنابراین دلیل نداشت سیا تحمل کند که این تجارت در افغانستان رنگ ببازد.

افغانستان، منبع 90 درصد از هروئین کره زمین، وقتی سال 2000 کشت تریاک را ممنوع کرد، عملاً 90 درصد از مشکلات هروئین دنیا را حل نمود. بازار هروئین دنیا سال 2001 دچار یک قحطی هروئین شد و جنگ آمریکا در افغانستان برای بازگرداندن وضعیت به شرایط قبلی^[11]، افزایش سطح تجارت مواد مخدر به رقم‌های نجومی گذشته، و تأمین و تضمین کنترل آمریکا بر مسیرهای انتقال مواد مخدر بود. جنگ اقتصادی یا به عبارت دیگر، «جنگ تریاک» علیه ایران، روسیه و چین باید دوباره آغاز می‌شد، حتی اگر شده به قیمت نابود کردن طالبانی که سیا خودش در افغانستان روی کار آورده بود. جنگ افغانستان به نوعی انتقام‌گیری سیا از طالبان به خاطر غیرقانونی کردن کشت تریاک بود.

خوب است این‌جا با یک تاکتیک به اسم «پنچر کن، پنچری بگیر» آشنا شوید. این تاکتیک می‌گوید اگر تیوب ماشین کسی را پنچر کردید، می‌تواند بعداً به او «کمک» کنید این پنچری را بگیرد. معتاد کردن مردم به مواد مخدر هم همین‌گونه است. اگر آن‌ها را معتاد کردید، می‌توانید از دادن مواد مخدر به آن‌ها سود ببرید. 90 درصد از هروئین دنیا از افغانستانی می‌آید که دولت آمریکا^[12] از سال 2001 تا کنون آن را اشغال کرده است^[13]. بگذارید کمی صریح‌تر بگوییم: به دستور دولت آمریکا، تریلیون‌ها دلار خرج جنگ افغانستان شد، 2381 سرباز آمریکایی (تا این لحظه) کشته شدند^[14]، هزاران کهنه‌سرباز خودکشی کردند، و صدها هزار نفر معلول شدند^[15]؛ همگی برای آن‌که 165 هزار نفر از مردم آمریکا طی 10 سال آینده، به خاطر اعتیاد به مواد مخدر کشته شوند.

یک کشاورز افغان، لذت خشخاش را به یک سرباز هدیه می‌کند

وقتی دشمن در جنگ تریاک تغییر کرد

جنگ در افغانستان به عنوان یک جنگ تریاک علیه ایران، روسیه و چین آغاز شد و در نتیجه آن، ده‌ها میلیون انسان بی‌گناه با هروئینی که از افغانستان تحت اشغال آمریکا صادر می‌شد، جان خود را از دست دادند. با این حال، دشمن در این جنگ اکنون تغییر کرده و واشنگتن جنگ تریاکی علیه شهروندان آمریکا به راه انداخته است، همان جنگی که بین سال‌های 2016 تا 2026 قرار است 165 هزار آمریکایی را بکشد.

آمار نشان می‌دهد آمریکایی‌هایی که 5 درصد از جمعیت جهان را تشکیل می‌دهند، اکنون 80 درصد از آرام‌بخش‌های دنیا را مصرف می‌کنند (گزارش‌های مشرق را از این‌جا و این‌جا بخوانید. با این حال، این تمام ماجرا نیست. آمریکایی‌ها اکنون بیش‌ترین آمار را در اعتیاد به هروئین هم به خود اختصاص داده‌اند. دولت آمریکا و رؤسای کمپانی‌های بزرگ (از جمله غول‌های داروسازی)، یک جنگ تریاک را علیه مردم خودشان آغاز کرده‌اند. در نتیجه این جنگ، آمریکایی‌ها الآن وابسته‌ترین مردم در تاریخ کره زمین به انواع مواد مخدر و داروها هستند.‌

ارائه چند آمار در این زمینه شاید به درک بیش‌تر موضوع کمک کند: سال 2014، 70 میلیون آمریکایی مواد «مخدر» (به معنای «روان‌گردان») قانونی مصرف می‌کردند^[16]. هم‌چنین دست‌کم 60 میلیون آمریکایی در حال حاضر دچار سوءمصرف الکل هستند. طبق آمار مرکز معتبر کنترل و پیش‌گیری از بیماری آمریکا، پزشکان در سال 2010 بیش از 250 میلیون نسخه داروی ضدافسردگی تجویز کردند. آمریکایی‌ها هم سال 2013 بیش از 280 میلیارد دلار هزینه داروهای نسخه‌ای کردند^[17]. از هر 5 آمریکایی، 1 نفر دست‌کم پنج نوع دارو مصرف می‌کند^[18]. و این آمار هم‌چنان ادامه دارد^[19].

دولت آمریکا سال 2002 «حامد کرزی»، عامل سازمان سیا^[20] را به عنوان رئیس‌جمهور افغانستان^[21] و با هدف احیای تجارت مواد مخدر منصوب کرد. «احمد ولی کرزی^[22]» برادر حامد، یک تاجر هروئین بود^[23]. «عزت‌الله واصفی» از بزرگ‌ترین قاچاقچیان مواد مخدر جهان^[24]، توسط کرزی به عنوان رئیس یکی از آژانس‌های مبارزه با فساد در افغانستان تعیین شد.

سربازان، حاصل تلاش خود در افغانستان را مشاهده می‌کنند

این‌ها نشان می‌دهد اقتصاد وابسته به مواد مخدر افغانستان، یک پروژه بدقت طراحی‌شده توسط سازمان سیا بوده است. دولت آمریکا افغانستان را به یک «دولت مواد مخدری» تبدیل کرده است^[25]. سال 2006، لس‌آنجلس‌تایمز گزارش داد که هروئین افغانستانی مانند سیلی در آمریکا جاری شده^[26]، اما بررسی نکرد که این اتفاق چگونه و از کدام روش‌ها افتاده است.

ارتباط مستقیمی میان واردات هروئین از افغانستان^[27] و شمار معتادان به این ماده مخدر در آمریکا وجود دارد. سال 2001، مساحت زمین‌های تحت کشت هروئین در افغانستان 7600 هکتار بود، شمار معتادان به هروئین در آمریکا حدوداً 189 هزار نفر^[28]، و تعداد آمار مرگ بر اثر استعمال هروئین در آمریکا 1779 نفر. این آمار طی تنها یک سال به ترتیب، 74 هزار هکتار، 300 هزار معتاد و 2089 مرگ بود^[29]. سال 2010 به ترتیب 123 هزار هکتار، 1.5 میلیون معتاد^[30] و 3036 مرگ، نتیجه تجارت هروئین آمریکا در افغانستان بود. سال ^[31]2014 آمار از این قرار بود: 224 هزار هکتار^[32]، به ازای 2.5 میلیون معتاد و 10,574 مرگ. این اعتیاد نه تنها موجب افزایش آمار جرم و جنایت، بلکه نابودکننده خانواده‌ها و حتی محله‌های آمریکایی^[33] است.

اعداد و ارقام چه می‌گویند

همه این‌ها را گفتیم، اما برخی آمارها از سود تجارت مواد مخدر در آمریکا وجود دارد که شاید با شنیدن آن‌ها شما هم به واشنگتن حق بدهید تا در این تجارت نقش اصلی را ایفا کند. این یک واقعیت است که بسیاری از معتادان از سرنگ‌های مشترک استفاده می‌کنند. از طرفی، هپاتیت سی، ویروس مرگ‌باری است که در صورت استفاده از سرنگ مشترک امکان انتقال آن وجود دارد. شرکت آمریکایی «علوم بیولوژیک گیلعاد» تولیدکننده دارویی به نام «سووالدی» است که با هزینه‌ای 84 هزار دلاری، هپاتیت سی را درمان می‌کند.

اکنون فرض کنید هر سال، تنها 200 هزار نفر از معتادان به هروئین، مبتلا به هپاتیت سی شوند. یک حساب سرانگشتی نشان می‌دهد درمان این میزان معتاد می‌تواند هر سال 16,8 میلیارد دلار سود برای گیلعاد به دنبال داشته باشد. و یک نکته که شاید بد نباشد بدانید: «دونالد رامسفلد» تا پیش از سال 2001 و انتصابش به عنوان وزیر دفاع آمریکا، مدیرعامل شرکت علوم بیولوژیک گیلعاد بود^[34]. شاید بگویید 16.5 میلیارد دلار سود، ارزش درگیر شدن دولت آمریکا در چنین تجارت بزرگ و پردردسری را ندارد. درست است.

سربازان آمریکایی که به بهانه جنگ با تروریسم به افغانستان رفته‌اند،
مسئول حفاظت از زمین‌های کشت خشخاش هستند

تنها شرکت‌های داروسازی آمریکایی نیستند که از تجارت کاخ سفید در مواد مخدر سود می‌برند. به این آمار توجه کنید: خرید هر گرم هروئین خالص، هزینه‌ای معادل 450 دلار در آمریکا دارد^[35]. معتادانی که هروئین را به طور منظم مصرف می‌کنند، هر روز 400 میلی‌گرم هروئین می‌کشند. کاربران تازه‌کار خیلی کم‌تر مصرف می‌کنند و ممکن است حتی 25 میلی‌گرم استفاده داشته باشند، در حالی که معتادان حرفه‌ای‌تر ممکن است هر روز چند گرم مصرف کنند. آمار نشان می‌دهد هر روز، 1000 آمریکایی هروئین را برای اولین بار امتحان می‌کنند.

از طرفی، از 224 هزار هکتار زمین زیر کشت تریاک در افغانستان، هر سال 560 هزار کیلوگرم هروئین به دست می‌آید. یک حساب سرانگشتی دیگر نشان می‌دهد دولت آمریکا از همین راه می‌تواند هر سال 252 میلیارد دلار پول به جیب بزند (برای مقایسه: بودجه نظامی آمریکا بین 600 تا 700 میلیارد دلار است). این رقم می‌تواند راه خوبی برای جبران هرگونه کم‌وکاست در بودجه مصوب سیا در کنگره باشد.

بین سال‌های 2001 تا 2014، رقمی معادل 52,833 نفر بر اثر استعمال هروئین در آمریکا کشته شدند. این آمار بین سال‌های 2002 تا 2013 چهار برابر^[36] و بین سال‌های 2010 تا 2013 دو برابر^[37] شد. سال 2013 هر 64 دقیقه یک آمریکایی بر اثر استعمال هروئین کشته می‌شد، اما این رقم سال 2015 به یک نفر در هر 32 دقیقه رسید. به عنوان مقایسه می‌توان در نظر گرفت که 165 هزار مرگ به خاطر هروئین در هر 10 سال، سه برابرِ 55 هزار کشته طی 10 سال از جنگ ویتنام (1965 تا 1975) است. بنابراین اوباما و مقامات دیگر آمریکا باید پاسخ بدهند که (به فرض این‌که حوادث 11 سپتامبر، تروریستی بوده و شما برای مبارزه با تروریسم به افغانستان لشکرکشی کرده‌اید) چگونه ارزش دارد 165 هزار آمریکایی را بکشید برای آن‌که 2977 آمریکایی در 11 سپتامبر کشته شده‌اند؟

هروئین چگونه مسیر افغانستان تا آمریکا را طی می‌کند

سؤال دیگری که باید پاسخ داده شود این است که هروئین چگونه از افغانستان به آمریکا منتقل می‌شود. قطعاً ساده‌ترین و سریع‌ترین راه انتقال، استفاده از هواپیماست، اما با توجه به تمهیدات شدید امنیتی در سیستم حمل‌ونقل هوایی، قطعاً نمی‌توان این راه ساده را برای قاچاق مواد مخدر به داخل آمریکا انتخاب کرد... اما این دقیقاً همان اتفاقی است که دارد می‌افتد. یک نکته بسیار کوچک این‌جا وجود دارد: هواپیماهای ارتش آمریکا و هواپیماهای اجاره‌ای سیا هر هفته بین آمریکا و افغانستان پرواز می‌کنند و مسافران آن‌ها هم نه هنگام رفت و نه هنگام برگشت، جست‌وجو نمی‌شوند. بنابراین هر کس که بخواهد می‌توان چند کیلو ناقابل هروئین در وسایل خود بگذارد و وارد آمریکا کند.

سربازان آمریکایی جان و سلامتی خود را از دست داده‌اند
برای آن‌که مردم کشورشان معتاد شوند و بمیرند

واقعیت این است که یک منبع درون سازمان سیا، تأیید کرده که «گُنده‌های» سیا در تجارت و حمل‌ونقل هروئین از افغانستان به آمریکا نقش دارند. تا قبل از سال 2009، محموله‌های هروئین سیا کوچک‌تر بود و هر از گاهی راهی آمریکا می‌شد. با این حال، پس از سال 2009، سازمان سیا محموله‌های هروئین خود را با دریافت «چراغ سبز» وارد آمریکا کرد و این محموله‌ها بزرگ‌تر و متناوب‌تر شدند.

لیست نهادهایی که امکانات لازم را برای انتقال محموله‌های چندتُنی هروئین از افغانستان به آمریکا دارند، خیلی طولانی نیست: ارتش و سازمان سیا. ارتش آمریکا ممکن است سابقه‌ای طولانی^[38] در قاچاق گسترده مواد مخدر^[39] به درون این کشور نداشته باشد، اما افغانستان^[40] به هیچ عنوان اولین تجربه سیا^[41] نیست، بلکه این سازمان استعداد عجیبی^[42] در قاچاق بین‌المللی مواد مخدر دارد^[43] و حتی در دهه 1970، درون کیسه‌های اجساد سربازان آمریکایی در جنگ ویتنام، مواد مخدر جاسازی می‌کرد. انتقال هروئین افغانستان به آمریکا به همان اندازه‌ای توسط تبه‌کاران سیا و با هواپیماهای این سازمان^[44] انجام می‌شود که انتقال کوکائین از نیکاراگوئه در دهه 1980 کار تبه‌کاران سیا بود.

بخشی از هروئین افغانستانی در حال حاضر از طریق مکزیک^[45] وارد آمریکا می‌شود. «جان ابوتسفورد» مأمور سابق سیا در این‌باره صراحتاً می‌گوید: «ما تجارت تریاک افغانستان را اداره می‌کنیم^[46].» هم‌چنین «تور جان» قاچاقچی افغانستانی هروئین نیز علناً توضیح داده^[47] که چگونه مترجمان رسمی آمریکایی و مقامات دولتی این کشور هروئین را از افغانستان می‌خرند و با هواپیماهای دولتی، از پایگاه هوایی قندهار به آمریکا می‌برند.

یک سؤال بسیار مهم دیگر را هم باید پرسید: اگر طالبان تصمیم گرفت تجارت مواد مخدر در افغانستان را پایان دهد و طی تنها یک سال، توانست این کار را تقریباً به طور کامل انجام دهد، چرا آمریکا یا دولت دست‌نشانده آمریکا در افغانستان این کار را نمی‌کند؟ آیا اوباما به عنوان فرمانده کل قوا در آمریکا، نمی‌تواند دستور یک تحقیقات کامل و نظارت جامع بر سیا را صادر کند^[48]؟ آیا نمی‌توان اوباما را نه فرمانده کل قوا، بلکه فرمانده کل قاچاق در دولت آمریکا دانست؟ اوباما به تنهایی بزرگ‌ترین شبکه کشت، انتقال و توزیع مواد مخدر در دنیا را اداره می‌کند^[49] و سازمان سیای تحت امر او، بیش از 50 سال است که قوی‌ترین و خطرناک‌ترین کارتل مواد مخدر جهان است.

اگر هم دلایل بیش‌تری برای باور کردن نقش سیا در قاچاق مواد مخدر نیاز دارید، می‌توانید سابقه سیا در خشونت^[50]، اذیت و آزار^[51]، اخاذی^[52]، جنایت^[53]، سرکوب^[54]، ترور^[55]، مسموم کردن^[56]، تجارت مواد مخدر^[57]، شکنجه^[58]، ارعاب^[59]، آزمایش روی انسان‌ها^[60]، قتل‌عام^[61] و غیره را بررسی کنید. برای شروع می‌توانید گزارش‌های مشرق را از این‌جا، این‌جا، این‌جا و این‌جا بخوانید.